Ik ben nu ruim twee jaar verder in mijn reis naar de islam en ik mag het nu bekend maken... Ik ga in sha Allah (met de Wil van Allah) moslim worden.

Ruimt twee jaar lang heb ik mij verdiept in het geloof. Ik heb lezingen bezocht, nieuwe vriendinnen gemaakt, de wassing en het gebed leren verricht. Ik twijfelde of ik het wel genoeg wist om moslim te worden. ''Ik kan nog niet eens de Koran lezen? Ik kan nog niet zelfstandig het gebed verrichten? Ben ik er dan wel klaar voor?''

Ik merkte dat ik hoge eisen aan het stellen was en daardoor het voor mijzelf moeilijker maakte. Ik werd een blokkade voor mijzelf. Ik heb geleerd dat jij binnen het geloof nooit uitgeleerd bent en jezelf altijd kan blijven ontwikkelen.

Ik ben er over uit. Ik wil mij gaan bekeren door de geloofsgetuigenis uit te spreken. Ik ga mijn droom achterna.

Ik vond het erg spannend om aan de mensen in mijn omgeving te vertellen. Gelukkig reageerde mijn familie heel lief en stonden er niet raar van te kijken. Zo reageerden ook mijn vriendinnen blij en lief. Achteraf denk ik dat het niet nodig was om zenuwachtig te zijn.

Ik heb nagedacht over waar ik graag wil bekeren. Ik heb ervoor gekozen om het thuis te doen, waar mijn familie, schoonfamilie en vriendinnen aanwezig zijn. De zuster van wie ik iedere keer de lezingen heb bezocht, zal hierbij aanwezig zijn en zal mij op die dag mij begeleiden bij het zeggen van de Shahada. Ik ben zo blij dat zij dat wil doen. Het voelt namelijk heel vertrouwd.

De lezingen wil ik blijven bezoeken. De groep voelt heel warm aan, alsof het familie is. Je voelt een eenheid door samen met de intentie te zitten om kennis op te doen over het geloof om onszelf te kunnen ontwikkelen. Er ontstaan diepere gesprekken en ontstaan herkenningspunten, waardoor je zowel jouw vragen kan delen als dat jij elkaar advies en steun kan geven.

Als ik de stap niet had gezet om naar de lezingen te gaan, vraag ik mij af of ik ooit zo dicht bij mijn droom was gekomen. Hierdoor ben ik vriendinnen D. en S. heel erg dankbaar voor de steun die zij hebben gegeven en de kennis die zij hebben gedeeld over het geloof. Zonder hun had ik deze stappen misschien niet eens gezet.

Ook wil ik mijn man bedanken, dat hij altijd achter mij staat voor mij klaar staat en naast mij staat deze hele reis mag ik elhamdulillah met hem meemaken. Ik zou dat met niemand anders willen / kunnen doen dan met hem.

En mijn familie wil ik ook bedanken dat ze altijd achter mij staan welke keuze ik ook maak in mijn leven, ik snap dat het voor hen ook niet makkelijk is als je dochter / zus een pad op gaat waar je zelf niets van af weet, ik hoop hen daarom door mijn blogs mee te nemen in mijn reis en omdat dingen soms moeilijk uit te leggen zijn hoop ik dat mijn blogs vragen kunnen beantwoorden, niet alleen van mijn familie maar van iedereen.

na 25 maart staat er inshallah weer een blog online ! liefs Jas.